Hotel Aeropuerto San Jose

Na het ontbijt rijden we weg vanuit El Castillo. We hebben een aardige rit voor de boeg, naar San Jose. Na een uur zijn we op de hoofdweg en ligt er asfalt. Maar het gaat door de bergen, dus niet hard. Regelmatig zitten we achter een bus of vrachtwagen en die kruipen omhoog. Een enorme sprinkhaan reist een stuk met ons mee op de voorruit. Na 3,5 uur rijden zijn we er. We halen snel nog wat te drinken bij Wallmart en checken in bij het airport hotel, waar we ook de eerste nacht sliepen. Super efficiënt zijn ze hier; direct een wake up call en vervoer naar het vliegveld geregeld. Op de kamer kijken we wat TV terwijl we wachten tot de verhuurmaatschappij de auto komt halen. Daarna nemen we een taxi naar Zoo Ave, een dierentuin. Leuk opgezet, veel groen. Even de dieren bekijken die we niet in het wild gespot hebben. De taxi chauffeur terug naar het hotel wil wel kletsen, dus met ons beste spaans maken we er wat van. Onze namen kan ie niet uitspreken. Hij heeft 10 kinderen van 3 vrouwen. Bij het hotel nemen we nog een duik in het zwembad en lezen wat. 's Avonds eten we in het hotel en we zijn zeer verbaasd dat dit het meest chique en uitgebreide diner van 3 weken Costa Rica is. En dat voor het airport hotel! Nog even onze laatste colones stukslaan. Nu beetje zappen en heel vroeg slapen. De wekker gaat om 4.30 uur.

El Castillo: Cerro Chato

We gaan vandaag de langste hike van deze reis doen, naar Cerro Chato, een slapende vulkaan, vlak naast vulkaan Arenal. We ontbijten vroeg en kopen nog wat te eten voor onderweg in het winkeltje van het dorp. He is een uitzonderlijk heldere dag; de top van de vulkaan is te zien en dat is bijzonder. De ober bij het ontbijt maakt er zelfs een foto van. De trail ligt op het terrein van de Arenal Observatory, van oorsprong een onderkomen voor vulkaan onderzoekers, nu een luxe hotel. We betalen toegang, parkeren en gaan op pad. Het eerste stuk is vlak, over een weg, maar al snel is het klimmen geblazen door het bos tegen de steile vulkaan. Grote stappen, de ondergrond is blubberig en je moet steeds kiezen hoe je je voeten neerzet. Er staat 3 uur voor om boven te komen, maar we zijn er al met 1,5 uur. Boven kijken we uit op het blauw-groene meer in de krater. We lopen op en nog modderiger pad, waarin je schoenen wegzakken, op de brede rand van de vulkaan. Aan de andere kant is er een prachtig uitzicht op de Arenal vulkaan, de echte grote jongen, die het landschap domineert. Boven kletsen we wat met Australiërs die 6 maanden op reis zijn. Ja, dan zijn we natuurlijk jaloers. We nemen het pad naar het meer. Daar is een pad weer omhoog, eerst langs het meer. Dachten we dat we al flink geklommen hadden, mooi niet. Hier is het pad bijna vertikaal. Je moet je vasthouden aan wortels van bomen, stenen of gewoon aan de klei. Als we aan de rand zijn geven we mensen  die net op de rand staan advies over de route. De weg naar beneden is een peulenschil na het eerdere klimwerk; onze handen zijn nu toch al vies. Na bijna 5 uur zitten we aan een late lunch in het luxe hotel met geweldig uitzicht. Geweldig leuke hike.

Inmiddels zijn we stuk, dus rijden we terug naar ons dorp, kopen we nog wat te drinken en liggen we in het gras te lezen, totdat er een buitje valt, want inmiddels is het bewolkt. 's Avonds eten we snel iets in het hotel. Morgen staan we weer vroeg op en rijden we richting San Jose om de huurauto in te leveren.

El Castillo

Vandaag rijden we om meer van Arenal, een groot stuwmeer. Eerst rijden we het Monteverde gebied uit, 40 km hobbelen op de onverharde weg, dan ben je al een uur onderweg. Prachtige vergezichten, omdat we afdalen vanuit de bergen. Daarna op de verharde weg verder rond het meer. Onderweg drinken we koffie en het valt op hoeveel reclame gemaakt wordt langs de weg. Voor van alles (hotels, koffie, land te koop), vaak al kilometers voor de geadverteerde plaats. Het is een mooie route, langs een blauw meer. In de verte is de vulkaan opeens zichtbaar, met de top in de wolken. Tot 2 jaar geleden was deze actief, vandaar waarschijnlijk het grote aantal hotels. Inmiddels lijkt het niet meer zo druk en staat er veel te koop. Omdat we inmiddels bijna 3 uur onderweg zijn, besluiten we te lunchen in La Fortuna, dichtbij de vulkaan. We hebben via internet een hotel geboekt in een kleiner plaatsje, onderaan het meer. Hemelsbreed zitten we niet zo ver van Santa Elena, waar vandaan we vanmorgen vertrokken. Je moet alleen helemaal om het meer rijden om hier te komen.

Bij het inchecken blijken we een klein huisje te hebben, met uitzicht op de vulkaan vanuit bed. In het plaatselijke winkeltje kopen we wat te drinken en water voor morgen. Daarna gaan we in het gras bij ons huisje liggen lezen en staren naar de vulkaan. Het waait hard op grote hoogte, de wolken jagen door de lucht, waardoor de vulkaan er telkens anders uitziet. Ook zitten we eerste rij voor de roofvogels die langs komen scheren. 's Avonds eten we in het restaurant van het hotel, waar live muziek is; een meneer met panfluit en gitaar een drumcomputertje. Aandoenlijk. Nu internetten en een muziekje aan. Morgen vroeg de wekker voor een lange hike, om de vulkaan van dichtbij te bekijken.

Santa Elena; cloud forest

We hoeven niet absurd vroeg op, want ons hotel is vlakbij Santa Elena Cloud Forest Reserve. We doen een hike door het groene bos. Doordat dit een cloud forest is, zien we overal mos. Bomen zijn begroeid met diverse andere planten. We lopen ruim 2 uur en komen vrijwel niemand tegen. Daarna gaan we naar het Selvatura Park, een van de commerciele parken met activiteiten. We doen eerst een rondleiding door de vlindertuin; een grote loods waar we diverse vlinders zien en toevallig live een ontpopping zien. Interessant en de gids weet er veel van. Na de lunch lopen we een route met 8 hanging bridges, lange bruggen (soms wel 150 meter) die over de groene vallei gespannen zijn. Zo kunnen we de over de boomtoppen kijken. Mooi, al dat groen. Ook bekijken we de kolibri-tuin. Er hangen voederbakjes en de kleine vogeltjes fladderen driftig. Je kunt er heel dichtbij staan. Nu weten we ook waarom ze hummingbirds heten in het engels; ze maken met hun vleugels een brommend geluid. Erg leuk.
Nou, dan pakken we ook nog maar het reptielenhuis mee. We krijgen een prive toertje. Onderweg naar het gebouw laat de gids ons een tarantula zien, die in een holletje onder een boom zit. Met een stokje trilt hij wat, zodat de spin denkt dat er een prooi zit en uit zijn hol komt. Cool zeg, en niet gevaarlijk voor mensen. We krijgen daarna uitleg over slangen, hagedissen en kikkers en zien ook het bekende groene kikkertje (dat er overdag vrij saai uitziet, omdat ie slaapt). Erg leuk park. Terug bij het hotel lezen we in de zon en drinken we een wijntje. Af en toe miezert het een beetje, we zitten immers in de clouds, maar hadden vandaag een heldere dag. 's Avonds eten we in het stadje. Morgen gaan we weer een behoorlijk stuk rijden, op naar de vulkaan Arenal.

Santa Elena

We gaan weer naar een nationaal park, dus weer vroeg op. Hier is het ontbijt al om 6.30, dus pikken we dat nog even mee. Even lijkt het alleen om koffie en toast te gaan en we hebben haast, dus hebben ieder al 4 geroosterde boterhammen op als ook nog zo'n bord met ei, gebakken banaan en rijst en bonen arriveert. Die rijst en bonen hebben we maar laten liggen, dat eten we vrijwel elke dag (vaak meerdere keren). Helemaal vol rijden we in een uur naar Parque Nacional Palo Verde. Het is een wetlands gebied, met veel vogels. Verder zien we herten en een peccary (wild zwijn). Het is hier bloedheet, maar mooi en heel anders dan andere gebieden. Eind van de ochtend vertrekken we weer, nu richting de bergen. In Canas stoppen we even bij een supermarkt voor een ijsje. Als we parkeren zien we al dat de linker achterband, gisteren nog vervangen door de verhuurmaatschappij, zacht is. Straks maar even oppompen. Eenmaal terug bij de auto is de band helemaal plat; niks oppompen, vervangen. Gelukkig weten we hoe het moet en hebben we het in de brandende zon snel voor elkaar. De lekke band laten we meteen even maken bij een garage. Dit keer zit er geen binnenband in, maar wordt ie geplakt. Kost Euro 3, geen geld, dus geven we tip.

We rijden de bergen in en zien weer een heel ander landschap; het lijkt wel Nieuw Zeeland. Het is hier ook aanzienlijk koeler en het waait stevig. Na een mooie slingerende route en 40 km dirt road zijn we in Santa Elena. Na het inchecken in ons hotel net buiten het dorp halen we bij de supermarkt een wijntje met wat lekkers en zitten we nog even in de zon voor onze kamer te lezen. Het wordt toch wel fris, dus gaan we naar binnen. Met (voor het eerst) de jassen aan lopen we weer naar het dorp en eten we wat. Het is hier behoorlijk toeristisch en we horen voor het eerst veel Nederlands. Nu liggen we te lezen op de hotelkamer, buiten loeit de wind en onze muggenbulten van gisteren jeuken als een gek (Lesley heeft een schijf op haar kuit van ruim 10 cm in diameter). Morgen gaan we het cloud forest bekijken, dus de regenjassen gaan mee.

Liberia

Onze wekker gaat om 6 uur. Voordat we vertrekken kopen we ontbijt en lunch bij de 24-uurs supermarkt in ons hotel. Het is toch nog zo'n 1,5 uur rijden naar Parque Nacional Rincon de la Vieja, op de helling van een vulkaan. De weg ernaartoe is bijzonder slecht, dus de auto kraakt en piept. Deze maakt sowieso al een paar dagen vreemde geluiden, dus het is spannend, maar we komen boven. Daar schrijven we in (met paspoortnummer, voor de veiligheid) en doen we een hike. Al snel komen we bij een rivier, dus schoenen uit en er doorheen. Dat doen we 3x, terwijl andere riviertjes door op stenen te stappen te overbruggen zijn. Het doel is de natuurlijke hot springs en uit de verte ruiken we al de zwavellucht. Er zijn 2 dames an het baden, verder niemand. Wij gaan er ook in; lekker warm. De aanslag op de stenen is wit en glad, door de mineralen. Op de terugweg naar de auto klauteren we ook nog naar 2 watervallen. Leuke hike van zo'n 3,5 uur.

Bij de parkeerplaats gaat Gerhard eens onder de auto kijken; er zit een stang los, dus gaan we die vanmiddag laten maken. Eerst nog naar beneden hobbelen, via een andere route. Deze weg is beter begaanbaar. Zoals in de Lonely Planet aangegeven is een deel een privé weg. Een groot hek versperd de toegang en een meneer verkoopt ons een officieel uitziend kaartje, waarna hij het hek openmaakt. Wat een slimmerd, da's makkelijk verdienen. We zoeken een hotel in Liberia. de tweede stad van Costa Rica. Na inchecken rijden we richting het vliegveld, op zoek naar het kantoor van onze autoverhuurmaatschappij. We kunnen het niet vinden, maar de dame van de informatiebalie op het vliegveld belt wel even voor ons. Nu we weten waar het zit, rijden we er zo heen. De monteur loopt met ons mee, maar ja, die spreekt geen engels. Na wat vertaalwerk door de chef, zien ze al snel het euvel; de stabilisator van de ophanging is kapot. Bovendien hebben we een linkerachterband met een bobbel, waardoor het zwabbert. Beide worden gemaakt en we rijden zo weer weg. En inderdaad de vreemde geluiden zijn weg (behalve die van de airco, maar daar is mee te leven) en het voelt stabiel. Op de terugweg doen we boodschappen voor morgen. We nemen nog even een duik in het zwembad om de zwavel-geur van onze huid en badkleding te spoelen. 's Avonds eten we in een eenvoudige tent, waar de TV op voetbal staat. Nu nog wat lezen voor onze kamer. Leuke en succesvolle dag.

Playa del Coco

Vandaag gaan we weer op pad. Niet al te vroeg vertrekken we. De weg is van prima kwaliteit, nieuw asfalt, geen gaten. We rijden door een mooi vallei. Veel bomen hebben geen bladeren, terwijl het zomer is. Komt doordat het dry season is. We gaan zo voorspoedig, dat we veel te vroeg in Liberia zouden zijn. En een dag in een stad lijkt ons niks. Dus gooien we het plan om en rijden we nog even naar de kust, naar Playa del Coco. Het blijkt een toeristische badplaats te zijn, gericht op Amerikanen. Hier spreken ze overal Engels. We drinken een fruit smoothie op een terras met blues muziek. Nadat we zijn ingecheckt bij ons hotel gaan we picknicken bij het park aan het strand. Vanmorgen hebben we broodjes gekocht bij een bakkerij. 's Middags lezen we nog een paar uur op het strand in de schaduw en nemen we nog een duik in het zwembad van het hotel. Vanavond heerlijk gegeten bij een druk visrestaurant. Onverwacht toch weer een lui dagje. Morgen zetten we vroeg de wekker; tijd voor actie.

Samara: band en strand

We blijven nog een nachtje hier en na het ontbijt gaan we eerst onze band laten maken. Bij de benzinepomp 5 km verder zit een Taller, een garage. Ze doen eigenlijk niks anders dan banden maken en dat lijkt goede business met de staat van de wegen hier. We moeten even wachten, terwijl we kijken hoe een vrachtwagen band met veel geweld van de velg af getimmerd wordt. Onze band is er zo vanaf. De monteur komt het gat in de binnenband aan ons tonen. We moeten een nieuwe hebben. Het is de bedoeling dat we die bij de benzinepomp zelf gaan kopen, maar we snappen er niet veel van. Hij haalt 'm zelf, wij gaan afrekenen. Daarna nog betalen voor het maken, Euro 4,50 cash, geen bon. Dit ging lekker snel, dus gaan we naar het strand. Het is nog even zoeken naar een schaduwplek.

Na de lunch bij het strand lopen we terug naar ons hotel. We doen meerdere pogingen om dollars te pinnen, maar die zijn uitverkocht. Gelukkig hebben we nog colones. 's Middags zitten we bij het zwembad te lezen. Als we 's avonds weer naar het dorpje lopen besluiten we spaans te eten; paella. Leuk terras met op de achtergrond reggae muziek van de buren. Na het eten doen we nog maar eens een pinpoging en opeens zijn er wel dollars. We zappen nog wat en gaan vroeg slapen. Je wordt best moe van zo'n dag niks doen. Morgen weer op pad.

Samara

Prima geslapen na de aardschok. we ontbijten op het overdekte terras en internetten nog wat. Vandaag rijden we langs de kust naar Samara, een 4WD weg van zo'n 70 km. Al snel is het een pittige hobbelweg langs de kust, 20 km per uur halen we nauwelijks. Het lijkt wel spoorzoeken; af en toe een bord, verder veel turen op de veel te grove kaart, soms wat vragen en af en toe gokken. Een tegenligger, die Amerikaan blijkt te zijn vraagt of we verdwaald zijn. Hij wijst de weg en legt uit hoe we de rivier door moeten komen. We rijden door wel 30 cm water. Best een breed stuk, maar het gaat prima. In een klein plaatsje na een kilometer of 30 willen we koffie drinken. Het wordt een lunch; de dochter van de bazin van de Soda (eenvoudig eethuisje) spreekt wat engels. Ze meldt dat ze naar haar werk moet in de plaatselijke supermarkt; als we nog vragen hebben kunnen we haar daar vinden. Aandoenlijk! We handelen het verder in het spaans af met de moeder.

De achterband lijkt het goed te houden. We hobbelen door over stoffige onverharde wegen, door de bergen, koeien staan in de wei onder een palmboom. We stoppen kort voor een geweldig uitzicht en zien dan dat de band het toch niet zo goed houdt. Snel verder, maar we lijken het niet te redden tot de eerste de beste plaats met een tankstation. In het gehucht Islita, dat vreemd genoeg een verharde weg heeft stoppen we. Ja hoor, lekke band. We staan toevallig bij een mini-museum en de man die daar werkt staat ons te woord. Nee, hier is geen tankstation. Bovendien is het zondag en er is veel dicht. Dus op zoek naar ons gereedschap en voor we het weten verwisselt deze man in de brandende zon razendsnel onze band. Hij neemt al afscheid, vraagt er geen geld voor, maar wij stoppen hem een dikke tip toe. Super aardig! Al snel bereiken we de nieuwe asfaltweg naar Samara. Daar checken we in 5 uur, 3 rivieren, 1 band en een geweldig avontuur later. Het hotel staat iets buiten het plaatsje. Aan het strand drinken we wat, waarna we een heerlijke visschotel met Italiaanse wijn eten in een leuk restaurant; beste maaltijd tot nu toe. We blijven hier 2 nachten. Morgen bellen met de verzekeraar en dan de band laten maken of vervangen. Nu zitten we in strandstoelen te lezen bij ons hotel.

Mal Pais

We zijn weer vroeg op en ontbijten op de kamer, met brood en kaas, gisteren bij een winkeltje gehaald. Wel kun je bij de receptie koffie halen. Als we weggaan is de achterband weer wat zachter, maar niet zo zacht als gisteren. De eigenaar van het hotel staat buiten en heeft wel een pomp, model fietspomp, dus wordt er lucht bijgepompt. De band is nu knalhard. Ook zegt de eigenaar dat we de bagage beter bij hem kunnen stallen, omdat de parkeerplaats van Parque Nacional Cabo Blanco erg stil is. Dat doen we dus, waarna we op de onverharde weg naar het park gaan. De kaartjes voor toeristen a $10 zijn uitverkocht, dus mogen we er voor de Tico prijs (ca. Euro 2,50) in. Het park is een heuvelachtig gebied door een bos, 2 uur heen naar een prachtig strand en ruim 1,5 uur terug. We horen weer veel brulapen en zien ze ook. Verder kapucijnaapjes, coatis (soort wasberen), een hert en een agouti, het beest waarvan we eerder niet wisten wat het was. Blijkt een soort grote cavia te zijn. Het is behoorlijk zweten, want de paden klimmen en dalen soms behoorlijk stijl. Als eerste zijn we bij het strand, waarna al snel andere mensen volgen. Op de terugweg vragen veel tegenliggers of we apen gezien hebben. Wij wel dus of we vertrekken op het juiste tijdstip (zo vroeg zijn ze nog actief) of we zijn goede apenspotters. Of allebei natuurlijk.

Terug in Montezuma halen we onze bagage op en lunchen we. Via de 4WD weg rijden we naar Mal Pais, aan de andere kant van de punt van het eiland. Leuke weg, 2x door een watertje. Mal Pais blijkt te bestaan uit een lang stoffig pad. Mensen rijden op quads en fietsen met een zakdoek voor hun neus en mond en een skibril op. Het valt niet mee om een hotel te vinden, want het is hier druk. Uiteindelijk hebben we de bovenste verdieping van een huisje. We nemen weer een frisse duik in het zwembad en lezen/slapen in een hangmat, moe van onze intensieve hike van vanmorgen. Daarna rijden we naar het centrum. We zien de sunset, die hier razendsnel gaat en eten pizza bij zeezicht. Terug in onze kamer zappen we wat; ze zijn hier ingesteld op amerikanen, dus hebben we veel zenders. We slapen vroeg maar worden rond half 11 wakker door een aardschok. Geen beving, maar een korte schok, de ramen rammelen in de sponning. Bijzonder, maar niet eng.

Montezuma

We worden vroeg wakker in een bloedhete kamer. Als we gaan ontbijten blijkt dat we 2 uitdagingen hebben: we zijn ingeparkeerd door een andere auto en we hebben een platte band. Eerst maar ontbijten. Aan de ober leggen we in ons beste spaans uit dat we ingeparkeerd zijn. Na wat rondvragen vindt hij de eigenaar, die zijn auto verplaatst. Ook legt de ober uit waar een tankstation is. Dus rijden we daar langzaam naartoe. Twee jonge dames werken daar en we beginnen maar met lucht. We voelen geen lucht langs de band, maar zeker weten doen we het niet. Ook het meisje van de pomp weet het niet zeker. We gokken het er maar op. Dus halen we onze tassen op bij het hotel en gaan we naar Refugio Nacional de Vida Silvestre Curu, een rustig natuurgebied. We parkeren bij het strand en beginnen eerst met een hike. Hier is de natuur anders dan zuidelijker; er zijn mangroves en het is doorgaans droger. Wel staan er weer palmbomen langs het strand. Tijdens de hike zien we weer een iguana, en die gekke beesten, waarvan we niet weten wat het zijn (ze zijn ook niet goed op de foto te krijgen). Verder zien we brulapen en later horen we ze ook brullen, een enorm hard en diep keelgeluid. Zoals standaard na een hike hier, gaan we naar het strand en zitten we in de schaduw. Verderop een handvol andere mensen, verder niemand. Heerlijk.

De autoband lijkt het goed te houden, dus rijden we verder naar Montezuma. Het laatste stuk gaat over een stoffige dirt road, waarna een klein hippie-achtig plaatsje verschijnt. Het is hier behoorlijk druk, verschillende hotels zitten vol, maar we vinden nog een kamer. Tijd voor een late lunch met salade, keuze genoeg uit de verschillende restaurants van dit toeristische plaatsje. Daarna zoeken we weer het strand op om lekker te lezen. 's Avonds eten we op een overdekt terras met uitzicht op zee. En kom, we nemen het ervan, dus koffie met wat lekkers ergens anders. Nu op het gemeenschappelijke balkon van ons hotel wat lezen en internetten. Pura Vida, zoals ze hier zeggen!

Paquera

We slapen uit, nou ja relatief dan, en zitten rond 8 uur aan ons zelf gemaakte ontbijt, buiten bij ons huisje. Het is heerlijk zo vroeg, dus gaan we zwemmen. Even pinnen in de hoofstraat van Jaco en een koffie, waarna we op pad gaan. Bij de Crocodile Bridge zouden krokodillen te zien zijn. Als we er zijn, staan er veel toeristen op de brug en is het druk bij de restaurants en winkeltjes naast de brug. In the middle of nowhere is krokodillen kijken een toeristische trekpleister. Er liggen inderdaad 50 grote jongens vlak voor de brug in de modder. Geweldig gezicht. We rijden door naar Puntarenas voor de ferry. Je kunt in de rij parkeren. Het loket is nog dicht, dus lopen we een rondje en gaan we lunchen met uitzicht op zee.

Opeens is het loket open, dus snel in de rij. Als we aan de beurt zijn blijkt dat we een ticket nodig hebben, om kaartjes te kopen. Terug naar de auto, waar een man geplastificeerde tickets uitdeelt. Gelukkig mochten we ons direct weer melden en kaartjes kopen, i.p.v. opnieuw in de rij staan. Gek systeem. Ook vreemd is dat alleen de bestuurder in de auto de ferry op mag, passagiers moeten te voet de ferry op. Zo staan we, terwijl de boot getankt wordt, een uur apart te wachten. Gelukkig is er veel te zien. De overtocht duurt iets meer dan een uur. In Paquera, een klein plaatsje, checken we in bij het goedkooptste hotel tot nu toe met een piepklein kamertje. We drinken een drankje op het terras en eten in het eetlokaal van het hotel. Dan kijken we nog even bij de voetbalwedstrijd achter ons hotel. Het is een graad of 25, maar 2 jongens hebben een maillot aan. Nu kijken we Amerikaanse series waarbij we moeten liplezen, want de airco en fan maken enorm veel herrie. Leuke onderweg-dag.

Costa Rica weetje: ze doen hier niet aan koolhydraatvrij; bij een klein stukje kip krijg je rijst, zwarte bonen, aardappelpuree en gebakken banaan. Gerhard nam vandaag rijst met inktvis. Gelukkig krijg je daar dan wel patat bij.

Jaco

Om 6 uur wakker van de wekker. Na een kort ontbijt rijden we naar de ingang van Parque Nacional Manuel Antonio. Dat gaat om 7 uur open en omdat het 't drukste park van Costa Rica is, willen we er vroeg bij zijn. Dat loont; hier en daar zien we een bezoeker, maar we zijn vrijwel alleen. We doen een hike, berg op door het regenwoud, met uitzicht over turquoise baaien. Het is al behoorlijk heet, zo vroeg. We zien weer kapucijnaapjes en een paar keer een ... tja, wat is het eigenlijk. We hebben het nog niet gevonden. Het heeft een snuit als een rat, is zo groot als een kat, heeft geen staart en knaagt nogal hard op blaadjes (zo kun je ze spotten, stilstaan en dan hoor je geknaag). We zoeken het nog even op. Tijd voor een frisse duik in de oceaan en even relaxen op het bijna verlaten strand. Na nog een hike naar een ander uitzichtpunt, terug via het brede pad naar de ingang. Nu komen hordes mensen het park in, met koelboxen. Hier en daar staan groepen met een gids met een enorme kijker. Kwestie van meeluisteren en kijken in de juiste richting; zo spotten we en luiaard hoog in de boom. Leuk, maar we willen er nog wel een van dichtbij zien; dit was gewoon een grote harige bol in een boom.

We rijden terug naar ons hotel, halen de bagage op en checken uit. Onderweg doen we boodschappen en we smeren in de auto een boterham. In Jaco checken we in bij een complex met kleine villas. We duiken nog even in het zwembad en daarna is het hangmat-tijd. Jaco is een badplaats, gericht op surfers. Voor het eerst zien we souvenir-winkels en een straat met allemaal eet- en drinktentjes. Nu zitten we aan weer een mojito op een overdekt terras met internet. Morgen weer een stukje rijden naar het noorden. Maar eerst uitslapen, want we zijn best moe van al dat vroege opstaan.

Quepos

Uiteraard weer vroeg op pad, dus om 7 uur aan het ontbijt. Bij het ontbijtbuffet wordt door een dame alles voor ons op de borden geschept, dat is pas service. We checken uit en hangen de was, die verre van droog is, uit in de auto. Zo'n 20 km verderop gaan we naar Hacienda Baru National Wildlife Refuge, een privé natuurpark. Al vroeg hiken we door het bos, op keurig uitgezette paden. We zijn nog maar net weg en we horen geritsel in de boomtoppen; een groep kapucijnapen springt van boom tot boom. Geweldig. Onderweg zijn we stil, om beesten niet af te schrikken en maar af en toe komen we iemand tegen. We zien iguana's (hagedissen met stekels op hun rug), twee soorten toekans en later een groep met wel 30 kapijncijnapen, die luieren in een boom. Wij kijken aapjes, zijn kijken naar ons. Grappige beesten. Het laatste stuk van de hike is een enorme klim en het is inmiddels bloedheet, dus komen we na 4 uur doorweekt van het zweet aan bij de parkeerplaats. Op het overdekte terras lunchen we.

We rijden nog een klein uurtje naar Quepos. Het hotel hadden we al geboekt via internet. Op het balkon drinken we wat, terwijl de squirrel monkeys (zeldzame kleine aapjes) van het dak en op takken springen en bananenboom te lijf gaan. Ze zijn met veel en eten nerveus. Wij gaan ondertussen afkoelen in het zwembad, dat we helemaal voor onszelf hebben, want er zijn hier 3 kleine zwembaden, maar niet veel toeristen. Vanaf onze ligbedden kunnen we de aapjes weer zien springen. Het betrekt en laat op de middag valt er weer een korte tropische bui. 's Avonds eten we bij het hotel hier tegenover, want we zitten niet echt in een plaats, maar aan een kronkelige provinciale weg met hier en daar hotels. Lekker gegeten en een mojito gedronken, onder de plafond-ventilatoren. Nu rond de kamer nog wat lezen en internetten. Lekker luie middag na een inspannende ochtend.