Paraiso

Door de jetlag vroeger op dan gepland, zodat we rond 7 uur aan het ontbijt zitten. Ons spaans is nog een beetje roestig, dus we knikken en lachen maar vriendelijk naar de dame achter het buffet. We dachten terug te moeten naar het vliegveld om de huurauto te halen, maar de receptionist zorgt ervoor dat onze auto gebracht wordt om 10 uur. Dus doen we rustig aan en lezen we ons in, want we weten nog niet veel van Costa Rica. Uiteindelijk is de huurauto er iets voor half 11. Na de nodige formaliteiten en controles start onze roadtrip. Eerst rijden we langs een Wallmart om te pinnen (US dollars en colones) en boodschappen te doen. We waren zo slecht voorbereid dat er gisteren maar 10.000 colones gepind hadden op het vliegveld, omdat we geen idee hadden hoeveel dit waard is; blijkt 15 euro te zijn.

Dan naar Zapote, waar festiviteiten zouden zijn rond oud jaar. We zien een kermis, maar de attracties staan stil. Blijkbaar is dit iets voor ’s avonds, dus rijden we door. Onderweg staan we behoorlijk in de file. Er is een wielertocht aan de gang op de andere weghelft, compleet met politiebegeleiding. In Cartago bekijken we de basiliek, een imposant houten gebouw, waar keihard kerstliedjes uit de speakers klinken. Gelovigen knielen net na de ingang en lopen op hun knieën naar het altaar, soms met een baby tegen de borst gedrukt. Bij het altaar wordt de baby omhoog gehouden. Indrukwekkend. We steken een electrisch kaarsje aan voor Clasien, de moeder van Roger. Dan lunchen we laat in een soort sportcafé. Even verderop ligt Paraiso. Het hotel dat net buiten de plaats ligt is lastig te vinden, mede omdat er in Costa Rica er geen straatnaamborden zijn. De wegen zitten vol gaten, maar zijn wel begaanbaar. Met laptop, kaart en telefoon is het toch gelukt. Het hotel is van een Duister, die met een Tica getrouwd is. We zitten buiten te lezen, maar als de zon onder gaat het het snel fris. ’s Avonds eten we in het hotel, terwijl we kletsen met een Canadees stel. Nu vroeg naar bed, want we gaan er vroeg uit.