Uvita

We slapen steeds vroeg en zijn dus weer vroeg wakker. Hoort bij het ritme van rond de evenaar, want het is vroeg licht en vroeg weer donker. Bij het ontbijt treffen we nog even onze Duitse buurman. Daarna gaan we de weg op, via snelweg nummer 2 naar de Pacific coast. Echt een snelweg is het niet, want we rijden door de bergen en bij een flinke klim kan de auto soms niet harder dan 50 km. De route is prachtig, de pas ligt op 3.400 meter en we rijden boven de wolken. Jammer dat er geen uitkijkpunten zijn om te stoppen. Na zo'n 2 uur zijn we bij San Isidro de El General. Het is een drukke stad. We stoppen bij McDonalds in de hoop wifi te hebben (was bij ons vorige hotel defect), om Robert met zijn verjaardag te feliciteren. Helaas geen internet, dus koffie met een appel-ding, als alternatieve appelflap voor oudjaar. We zitten buiten en het is hier heet; veel warmer de afgelopen dagen in de bergen. 

Kleine krabbetjes op het strand bij Uvita

We vervolgen onze route naar Uvita aan de kust. Op aanraden van de Duitse buurman van gisteren checken we in bij een klein hotel. We hebben nog brood, dus lunchen bij de kamer. Daarna naar Parque Nacional Marino Ballena. Dit nationale park is eigenlijk een strand, gelegen aan een strook tropisch groen. We lopen een eind op het harde zand en vinden een rustig plekje met schaduw. Er lopen krabbetjes met oogjes op steeltjes. Het water van de oceaan is warm. Als we terug lopen is het vloed geworden en moeten we door het water, tot aan de zwembroek. Terug bij ons hotel is het bij het kleine zwembad stil, dus nemen we nog even een duik en zitten we te lezen. Dan valt er een tropische bui, dus tijd om even een handwasje te doen, hoewel het de vraag is of dat droog wordt met dat klamme weer. Ondertussen nog even wat skypen en mailen voor Oud & Nieuw. Hier horen we al af en toe wat vuurwerk (het is nog geen half negen). We zitten voor onze hotelkamer te internetten en de temperatuur is nu heerlijk. Lekker relaxdagje en het ergste wit is eraf (onze kuiten gaven haast licht).

Costa Rica weetje: veel mensen hebben een parkeerhandeltje. Soms met een zelf gemaakt bord (met serieuze prijzen). Soms heeft iemand alleen een lichtgevend hesje aan en "helpt" hij met aanwijzingen bij het achteruit rijden (als dat totaal overbodig is) en geef je 100 colones (15 cent).

Tropische regen in Paraiso

We hebben de wekker al om 6 uur staan, want we willen vroeg naar de vulkaan, voor de beste kans op goed zicht. Als we wakker worden zien we dat het erg bewolkt is en regent, maar we gokken het er maar wel op. Bij het ontbijt ontmoeten we weer het Canadese stel. We rijden daarna in een uur naar de vulkaan op 3.200 meter. Onderweg lijkt het dan weer beter, dan weer slechter te worden. Eenmaal boven geeft de jongen bij de poort aan dat het de komende uren nog slecht blijft. Jammer, maar fijn dat hij ons waarschuwt, want anders is het zonde geld. We besluiten door te rijden naar Monumento Nacional Guayabo, opgravingen van een beschaving van 1.200 jaar geleden in een bos. Het is even droog, dus doen we een kleine hike. Weer terug bij de auto rijden we via een andere route terug. Door de hoge bergen gaan we langzaam, maar kunnen we veel zien onderweg. Al met al maken we er een lange autotocht van.

We lunchen uitgebreid in een restaurant dat uitkijkt over de vallei van Orosi. ’s Middags rijden we een route door de vallei, langs koffieplantages en door kleine dorpjes. Aangezien het blijft regenen besluiten we recreatief boodschappen te doen bij de supermarkt en de rest van de middag en avond in het hotel te blijven. Op het overdekte balkon gaan we zitten lezen. Als de buren thuiskomen, wil de Duitse buurman graag kletsen. Hij heeft een jaar in Australië gewerkt en daarna 3 maanden gereisd. Leuk om weer reisverhalen uit te wisselen. Ook heeft hij tips voor Costa Rica, want wij gaan die kant op waar zij net vandaan komen. Op de kamer eten we brood en zitten we met een muziekje wat te lezen.

Paraiso

Door de jetlag vroeger op dan gepland, zodat we rond 7 uur aan het ontbijt zitten. Ons spaans is nog een beetje roestig, dus we knikken en lachen maar vriendelijk naar de dame achter het buffet. We dachten terug te moeten naar het vliegveld om de huurauto te halen, maar de receptionist zorgt ervoor dat onze auto gebracht wordt om 10 uur. Dus doen we rustig aan en lezen we ons in, want we weten nog niet veel van Costa Rica. Uiteindelijk is de huurauto er iets voor half 11. Na de nodige formaliteiten en controles start onze roadtrip. Eerst rijden we langs een Wallmart om te pinnen (US dollars en colones) en boodschappen te doen. We waren zo slecht voorbereid dat er gisteren maar 10.000 colones gepind hadden op het vliegveld, omdat we geen idee hadden hoeveel dit waard is; blijkt 15 euro te zijn.

Dan naar Zapote, waar festiviteiten zouden zijn rond oud jaar. We zien een kermis, maar de attracties staan stil. Blijkbaar is dit iets voor ’s avonds, dus rijden we door. Onderweg staan we behoorlijk in de file. Er is een wielertocht aan de gang op de andere weghelft, compleet met politiebegeleiding. In Cartago bekijken we de basiliek, een imposant houten gebouw, waar keihard kerstliedjes uit de speakers klinken. Gelovigen knielen net na de ingang en lopen op hun knieën naar het altaar, soms met een baby tegen de borst gedrukt. Bij het altaar wordt de baby omhoog gehouden. Indrukwekkend. We steken een electrisch kaarsje aan voor Clasien, de moeder van Roger. Dan lunchen we laat in een soort sportcafé. Even verderop ligt Paraiso. Het hotel dat net buiten de plaats ligt is lastig te vinden, mede omdat er in Costa Rica er geen straatnaamborden zijn. De wegen zitten vol gaten, maar zijn wel begaanbaar. Met laptop, kaart en telefoon is het toch gelukt. Het hotel is van een Duister, die met een Tica getrouwd is. We zitten buiten te lezen, maar als de zon onder gaat het het snel fris. ’s Avonds eten we in het hotel, terwijl we kletsen met een Canadees stel. Nu vroeg naar bed, want we gaan er vroeg uit.

Onderweg naar Costa Rica

Vandaag vliegen we van Amsterdam naar San José, Costa Rica. We hebben afgelopen nacht geslapen in het Ibis hotel. Scheelt weer een uurtje en de auto kan daar blijven staan. Al vroeg zijn we op Schiphol, waar we snel kunnen inchecken en met self service door de paspoortcontrole gaan. Na het ontbijt gaan we naar de gate, waar we weer geinterviewd worden, omdat de vlucht naar de USA gaat. Gelukkig doet een Amerikaans visum, dat we nog hebben, wonderen. Net als iedereen door de controle is, inclusief bodyscan, wordt omgeroepen dat het opnieuw moet; een echte reden wordt er niet gegeven. Dus alle mensen weer schoenen uit, riemen af en laptops uit de tas. We vertrekken dan ook met 40 minuten vertraging.

We zitten in een rij met twee stoelen, dus lekker samen. De hele vlucht TV gekeken en af en toe even een hazenslaapje. In Houston moeten we door de paspoortcontrole. Vreemd, want we gaan het land niet in. Het duurt erg lang allemaal. Eenmaal aan de beurt blijkt dat wij vanwege het visum nog een formulier moeten invullen. Een visum betekent dus extra werk, i.p.v. minder. Vergeten we ook nog het onderste deel in te vullen, weer terug. De derde keer gaat het goed. Ook omdat de beambte van  chinese afkomst ziet dat wij naast een Amerikaans visum ook een stempel van Hong Kong in ons oude paspoort hebben. Wat een gedoe om op een vliegveld te mogen overstappen.

De vlucht naar San José gaat voorspoedig. Gelukkig is de bagage er ook, dus nemen we snel een taxi naar ons hotel. Het moet een speciaal soort taxi zijn, anders betaalt het hotel het niet. Gelukkig weten we van een plaatje hoe het logo en de taxi, maar ook de stropdas van de chauffeur eruit ziet. Toch altijd weer spannend als iemand met je tas naar de laatste taxi in de rij loopt, maar het ging prima. Snel naar bed in ons hotel.